Ben je een kind verloren door abortus of miskraam? Hoe lang geleden het ook was, veroorzaakt het nog steeds pijn, zodat je rouwt om je verloren kind? Weet je of het een jongen of een meisje was? Heb je in je hart het kindje een naam gegeven? Vind je het moeilijk om er met anderen over te praten? Omdat het iets is waar jij of zij zich niet prettig bij voelen, bijvoorbeeld omdat ze kunnen denken dat het nu allemaal zo lang geleden is, dat je er echt overheen had moeten zijn?
Landelijke Gedenkplaats
Voor jou is er de landelijke gedenkplaats Kruik vol tranen in het Bijzonder Bos (De Zuwe in Driebergen). Een serene plek om na te denken, te bidden, alleen of samen. Het is mogelijk om op een gedenkwand van wilgentenen een klein leistenen herinneringsbordje met eigen tekst te laten plaatsen. Belangstellenden kunnen daarvoor contact opnemen via info@kruikvoltranen.nl.
Ervaringsverhalen
Ik moest kiezen voor mijn kindje of voor mijn relatie
Voor de deur van het abortuscentrum sprak een waakster mij aan…
De positieve zwangerschapstest in mijn handen overviel me. Er gingen zo ontzettend veel gedachten en emoties door mij heen. Het ideale toekomstbeeld dat ik voor ogen had, stortte van het ene op het andere moment als een kaartenhuis in elkaar. Wat nu?
De wereld stopt niet als je tienermoeder wordt
Voor haar gevoel viel haar toekomst in duigen toen Anne Flier (34) op haar achttiende zwanger raakte. Ze voelde zich heel schuldig en zag er tegenop om het aan haar ouders te vertellen. „Op een bepaald moment kwam in m’n gedachten dat ik me van de trap kon laten vallen, zodat het mis zou gaan. Daarna voelde ik me heel schuldig.”
Gods Genade ervaren
Ik ben Kira, 28 jaar en ik ben opgevoed zonder het geloof. Mede hierdoor heb ik dus een totaal ander leven geleid. Voorbeelden zijn criminaliteit en verslaving. Echter zijn wij: mijn gezin, mijn ouders, mijn broers en ik tot geloof gekomen zo’n acht jaar geleden. Wauw! Zes jaar geleden liep de relatie die ik toen had niet zo fijn meer
Een dubbel wonder!
Op een vrijdag in april 2022 stonden we als drie wakers bij het abortuscentum aan de Biltstraat in Utrecht. De laad- en losplaats, die ons is toegewezen, is honderd meter verwijderd van de ingang van het Vrelinghuis.
Na Jonah een drieling
Een kind verwachten, nadat ons vorige kindje Jonah door vroeggeboorte stierf… Ja, dat is een spannende gebeurtenis. Niet alleen door een wekenlange ziekenhuisopname en de spanning of de zwangerschap deze keer wél goed zou aflopen. Het bleek ook nog eens om een drieling te gaan. Tot op de dag van vandaag worden we nog regelmatig herinnerd aan de wetgeving rondom ongeborenen. Vanwege die 24-weken grens en ook vanwege de vraag of we niet één of twee baby’s wilden laten weghalen.
Ons kindje Jonah
Hoe zou ik reageren als ik een kind zou verliezen? Daar dacht ik wel eens over na. Zeker na de zwangerschap van onze oudste, waar voortdurend zorgen waren. Zou ik opstandig zijn? Hoe is het om een lege plek en zo’n diep verdriet in het gezin te hebben? In een Haags ziekenhuis werd na bijna 23 weken zwangerschap ons zoontje en derde kindje Jonah Henoch geboren. Hij kon niet zelfstandig ademhalen, waardoor hij kort na zijn geboorte in onze handen stierf. Hoe een dieptepunt in ons leven geestelijke levenswijsheid gaf. Een gebeurtenis die nog doorwerkt en dagelijks impact op ons heeft.
Vier keer ging de afspraak voor een abortus niet door
In 2019 kwamen Maria en Vasile met hun twee kinderen vanuit Roemenië naar Nederland. Op zoek naar een beter bestaan, goede woonruimte en betere scholen voor hun kinderen en uiteraard werk. Huisvesting en scholing zijn op geen enkele wijze te vergelijken met Nederland.
Je kleinkind geaborteerd
Een waakster kwam in gesprek met ouders die waren meegegaan met hun dochter toen zij haar kindje – en dus hun eigen kleinkind – zou worden geaborteerd. Zij betreurden de stap van hun dochter. Wat moet dat dan zwaar zijn voor zulke ouders.
Het levensverhaal van Rouscha is in alle opzichten heftig
Thuis was geen fijne plek, ze wisselende relaties, belandde in prostitutie en liet vier keer een abortus plegen. Na de laatste abortus krijgt ze in de kliniek een appje van een vriendin dat haar leven totaal zal veranderen.
Lig nou stil! Het is maar een klompje cellen, het is zo voorbij!
De meest verschrikkelijke keuze die ik heb gemaakt: mijn abortus. Wat was dat een vreselijke ervaring. Ik sprak vrouwen in de wachtkamer die er zo makkelijk over dachten. “Dit is mijn 3e keer” en “wel makkelijk hoor dat dit kan”, ik zat echt met open mond, en vol afgrijzen te luisteren naar hun redenen.
Erkenning en heling gaan samen
Laat een bericht achter!
Deze website Kruik vol tranen nodigt je tevens uit om je gevoelens en ervaringen van toen en nu uit te schrijven. Je verhaal te doen over jouw kindje dat niet geboren werd. Als eerbetoon en uiting van liefde, en om te laten weten dat je het niet vergeten bent. Erkenning en heling gaan samen.
Je kunt hieronder een bericht achterlaten. Dat kan, zo je wilt, geheel anoniem. Als jij je kindje een naam hebt gegeven, dan kun je die hier ook gebruiken. Deze site is voor jou en voor jouw verloren ongeboren kindje. Het is voor herinnering, voor zegen en voor genezing. Indien je hierover een gesprek wilt, bel/app dan naar (06) 83 59 64 33 of mail naar info@kruikvoltranen.nl.
Kruik vol tranen is een initiatief van Kies Leven. Een vereniging van mensen die weten hoe troostvol het is te weten dat God onze tranen in Zijn kruik wil doen (Psalm 56:9).
Ik heb 4 kindjes verloren door abortus. Dit begon al heel vroeg toen ik 17 was. Ik was ongepland zwanger, mijn vader waar ik bij woonde kon ik niet mee praten en mijn moeder was nergens aanwezig in mijn leven. Voor de status van de familie van mijn toen vriend was het beter om afscheid te nemen. Daarna ben ik echt van God los geraakt en kwam ik van prostitutie tot verkeerde relaties noem het maar op terecht op straat enz enz.
Na jaren werd ik zwanger van een alcoholist en hij wilde geen kinderen, later heb ik van hem alsnog een dochter gekregen waar hij echt oprecht veel van houdt maar niet genoeg om zijn verslaving te laten. Toen ik van hem voor de 3e x zwanger was dwong hij me min of meer omdat hij niet net zoveel van een tweede zou kunnen houden als van een eerste…
Hoewel mijn leven was gestabiliseerd afgelopen jaren samen met mijn dochter werd ik onverwachts zwanger op 44 jarige leeftijd. Ik merkte wel wat aan mijn lichaam maar gaf 6x per week sportles en had echt geen idee. Zat in een beklemmende relatie met een oudere man en ineens bleek ik zwanger. In mijn paniek ben ik naar de abortuskliniek gerend, nergens over nagedacht en ik bleek al ver zwanger te zijn. Corona leek weer een lockdown af te dwingen en ik moest echt korte klappen maken…
Het heeft mijn leven echt vernietigd, ik was leeg, kapot en wilde niet meer op staan.
Ik kwam in aanraking met mensen uit de evangelische hoek en ging gebroken naar de kerk. Daar heb ik zo intense liefde ontvangen, zoveel tranen gelaten dat de kruik doet overstromen. Jezus heeft mij zo diep geraakt en bij mijn hand vastgepakt. We zijn samen door mijn leven gaan wandelen en WoW!!! Wat een genade en vergeving heb ik mogen ontvangen. In december 2020 heb ik mijn leven aan Jezus gegeven. Dat is het mooiste wat ik heb kunnen doen. Als ik toen wist wat ik nu weet had mijn leven er heel anders uit gezien, nu zoek ik naar een weg om mijn verhaal te gaan schrijven als boek. Ik ben dankbaar voor onze schepper!!! Door Jezus heb ik de kracht om elke dag op te staan, te leven in vrijheid. Liever had ik al mijn kleintjes bij me gehad, het heeft me jaren onderdrukt. Besef dat ze alle uniek waren en natuurlijk heb ik nog momenten van verdriet. Mijn gebed is dan ook dat mensen die voor deze keuze komen te staan een andere keuze maken, hoe klein het ook is…het is een leven, uniek gemaakt en waardevol. Er zijn altijd mensen om je heen die je kunnen helpen en steunen hoe klein je wereld soms ook lijkt.
Hallo,
Ik heb drie ongeboren kindjes verloren tijdens een miskraam in de eerste drie maanden van mijn zwangerschap. Nadat de apotheek waar ik mijn zwangerschapstest kocht, en ik thuis de test deed, mij later hielp, om echt te zien of ik 🤰 was, nadat het dubbele streepje heel erg licht roze kleurde, en ik de test mee terug had genomen, omdat ik het bijna niet kon geloven… Gingen ze mij echt daar toch toen feliciteren, dat ik wel echt zwanger was, ondanks het erg licht gekleurde streepje…ik ging blij en gelukkig naar huis 🏡.En mijn partner ook.
Totdat…ik wel ging menstrueren. En ik daarom erg onzeker werd ..en weer twijfelde of het echt zo zo is geweest, en geen valse zwangerschap, maar vals bestaat niet… dus was het vruchtje helaas los gelaten tijdens de ontwikkeling en ben ik in kind toch verloren tijdens deze zwangerschap. Het was ons derde kindje..
Daarna heb ik nog twee miskramen gekregen… helaas. En tussen de andere zwangerschappen wel gezonde kinderen gebaard, maar de miskramen waren per keer zo verschillend en anders dat ik het wel wilde delen met anderen, de laatste miskraam koste mij bijna het leven zelf.
S.J.
Ik vind dit zo belangrijk, mijn moeder heeft 3 miskramen en 1 doodgeboren kindje van 7 mnd gekregen,
Ze heeft dit alles haar verdriet aan mij overgegeven, ik begreep het toen niet wat er gebeurd is ,ik las het oude testament voor het eerst van mijn leven en en ik dacht dat er een vloek op lag, heel mijn leven heeft dit een rol gespeeld,, nu begrijp haar pijn, maar haar pijn was mijn pijn.
Had dit er maar geweest. Heel veel liefdevolle zegen.
Ik heb mijn 7 mnd dode zusje een naam gegeven
Zwangerschap/ abortus
Isa verloor ik op 6 weken in een abortus.
De enige oplossing dacht ik.
Ik studeerde.
Ik leek een leuke jongen te hebben ontmoet. We hadden elkaar op oud en nieuw ontmoet. Het was de eerste keer en zwanger. Dat was niet het enige. Hij bleek illegaal, in de drugs etc.
Ik zat ook precies tegen een uitputting aan. Gestopt met de studie. Te druk, teveel problemen. Ik trok zwanger zijn niet zonder anti depressiva door de uitputting. En waren de medicijnen wel goed voor de vrucht?
Ik wilde eerst beter worden en mijn studie af maken. Dus brak ik de zwangerschap af. Opgelucht voor het moment.
En daarna ( dag of wat later) ervoer ik een grote, doffe klap. Het besef. Het grote niets. Het was onomkeerbaar. De vreugde was weg. De enorme liefde die ik ervoer was weg. Wat een heftige ervaring.
Het had diepe leegte achtergelaten. Mijn ziel schreeuwde over het verlies en het werd donkerder boven op de donkerheid die er al was. Rouw en rauw. De eenzaamheid. Mijn onbewuste zoektocht startte. Ik kon het niet aan dat de baby er niet meer was. Ik droomde over zoektochten. Waar is mijn kind? Het besef. Het is niet hier. De schreeuw. Nooit zullen weten wie mijn baby is. Nooit zullen weten hoe het eruit ziet. Nooit in je armen hebben. Nooit rondrijden. Geen moeder zijn. Wat je eigenlijk al bent. Het dieper niet kunnen begrijpen. De herhalende vraag die zich aan me opdrong waarom? Waarom dan toch? Er was nooit een vervullend antwoord. De vraag bleef. Wat een verdriet! De verwachting was afgebroken van iets wat er al was. De liefde die er ook was. En de stille blijdschap die weggedrukt waren door de zorgen over de toekomst.
Diepe wanhoop. Diepe confrontatie met mezelf. ik stierf ook die dag en later. De zwakte, de intimiteit, het gevoel in verbondenheid met mezelf. Zelfwaardering. Allemaal aangetast. Afwijzing van mezelf. Ik gunde mezelf geen leven meer.
Steeds conflicten met anderen om me heen. Niet kunnen aansluiten bij anderen. Onbegrepen rouw. Je wilde het toch zelf?
En ergens kwam ik boven. Ik vond de kracht om al deze zaken door te gaan. Uit de verwarring en chaos te komen. Trauma achter te laten. Jezus te volgen. Pad van leven.
En ik ontmoette jaren later mijn man en ontving een zoon.