kruik vol tranen
Ben je een kind verloren door abortus of miskraam? Hoe lang geleden het ook was, veroorzaakt het nog steeds pijn, zodat je rouwt om je verloren kind? Weet je of het een jongen of een meisje was? Heb je in je hart het kindje een naam gegeven? Vind je het moeilijk om er met anderen over te praten? Omdat het iets is waar jij of zij zich niet prettig bij voelen, bijvoorbeeld omdat ze kunnen denken dat het nu allemaal zo lang geleden is, dat je er echt overheen had moeten zijn?
Landelijke Gedenkplaats
Voor jou is er de landelijke gedenkplaats Kruik vol tranen in het Bijzonder Bos (De Zuwe in Driebergen). Een serene plek om na te denken, te bidden, alleen of samen. Het is mogelijk om op een gedenkwand van wilgentenen een klein leistenen herinneringsbordje met eigen tekst te laten plaatsen. Belangstellenden kunnen daarvoor contact opnemen via info@kruikvoltranen.nl.
Erkenning en heling gaan samen
Laat een bericht achter!
Deze website Kruik vol tranen nodigt je tevens uit om je gevoelens en ervaringen van toen en nu uit te schrijven. Je verhaal te doen over jouw kindje dat niet geboren werd. Als eerbetoon en uiting van liefde, en om te laten weten dat je het niet vergeten bent. Erkenning en heling gaan samen.
Je kunt hieronder een bericht achterlaten. Dat kan, zo je wilt, geheel anoniem. Als jij je kindje een naam hebt gegeven, dan kun je die hier ook gebruiken. Deze site is voor jou en voor jouw verloren ongeboren kindje. Het is voor herinnering, voor zegen en voor genezing. Indien je hierover een gesprek wilt, bel/app dan naar (06) 83 59 64 33 of mail naar info@kruikvoltranen.nl.
Kruik vol tranen is een initiatief van Kies Leven. Een vereniging van mensen die weten hoe troostvol het is te weten dat God onze tranen in Zijn kruik wil doen (Psalm 56:9).
Hallo,
Ik heb drie ongeboren kindjes verloren tijdens een miskraam in de eerste drie maanden van mijn zwangerschap. Nadat de apotheek waar ik mijn zwangerschapstest kocht, en ik thuis de test deed, mij later hielp, om echt te zien of ik 🤰 was, nadat het dubbele streepje heel erg licht roze kleurde, en ik de test mee terug had genomen, omdat ik het bijna niet kon geloven… Gingen ze mij echt daar toch toen feliciteren, dat ik wel echt zwanger was, ondanks het erg licht gekleurde streepje…ik ging blij en gelukkig naar huis 🏡.En mijn partner ook.
Totdat…ik wel ging menstrueren. En ik daarom erg onzeker werd ..en weer twijfelde of het echt zo zo is geweest, en geen valse zwangerschap, maar vals bestaat niet… dus was het vruchtje helaas los gelaten tijdens de ontwikkeling en ben ik in kind toch verloren tijdens deze zwangerschap. Het was ons derde kindje..
Daarna heb ik nog twee miskramen gekregen… helaas. En tussen de andere zwangerschappen wel gezonde kinderen gebaard, maar de miskramen waren per keer zo verschillend en anders dat ik het wel wilde delen met anderen, de laatste miskraam koste mij bijna het leven zelf.
S.J.
Ik vind dit zo belangrijk, mijn moeder heeft 3 miskramen en 1 doodgeboren kindje van 7 mnd gekregen,
Ze heeft dit alles haar verdriet aan mij overgegeven, ik begreep het toen niet wat er gebeurd is ,ik las het oude testament voor het eerst van mijn leven en en ik dacht dat er een vloek op lag, heel mijn leven heeft dit een rol gespeeld,, nu begrijp haar pijn, maar haar pijn was mijn pijn.
Had dit er maar geweest. Heel veel liefdevolle zegen.
Ik heb mijn 7 mnd dode zusje een naam gegeven
Zwangerschap/ abortus
Isa verloor ik op 6 weken in een abortus.
De enige oplossing dacht ik.
Ik studeerde.
Ik leek een leuke jongen te hebben ontmoet. We hadden elkaar op oud en nieuw ontmoet. Het was de eerste keer en zwanger. Dat was niet het enige. Hij bleek illegaal, in de drugs etc.
Ik zat ook precies tegen een uitputting aan. Gestopt met de studie. Te druk, teveel problemen. Ik trok zwanger zijn niet zonder anti depressiva door de uitputting. En waren de medicijnen wel goed voor de vrucht?
Ik wilde eerst beter worden en mijn studie af maken. Dus brak ik de zwangerschap af. Opgelucht voor het moment.
En daarna ( dag of wat later) ervoer ik een grote, doffe klap. Het besef. Het grote niets. Het was onomkeerbaar. De vreugde was weg. De enorme liefde die ik ervoer was weg. Wat een heftige ervaring.
Het had diepe leegte achtergelaten. Mijn ziel schreeuwde over het verlies en het werd donkerder boven op de donkerheid die er al was. Rouw en rauw. De eenzaamheid. Mijn onbewuste zoektocht startte. Ik kon het niet aan dat de baby er niet meer was. Ik droomde over zoektochten. Waar is mijn kind? Het besef. Het is niet hier. De schreeuw. Nooit zullen weten wie mijn baby is. Nooit zullen weten hoe het eruit ziet. Nooit in je armen hebben. Nooit rondrijden. Geen moeder zijn. Wat je eigenlijk al bent. Het dieper niet kunnen begrijpen. De herhalende vraag die zich aan me opdrong waarom? Waarom dan toch? Er was nooit een vervullend antwoord. De vraag bleef. Wat een verdriet! De verwachting was afgebroken van iets wat er al was. De liefde die er ook was. En de stille blijdschap die weggedrukt waren door de zorgen over de toekomst.
Diepe wanhoop. Diepe confrontatie met mezelf. ik stierf ook die dag en later. De zwakte, de intimiteit, het gevoel in verbondenheid met mezelf. Zelfwaardering. Allemaal aangetast. Afwijzing van mezelf. Ik gunde mezelf geen leven meer.
Steeds conflicten met anderen om me heen. Niet kunnen aansluiten bij anderen. Onbegrepen rouw. Je wilde het toch zelf?
En ergens kwam ik boven. Ik vond de kracht om al deze zaken door te gaan. Uit de verwarring en chaos te komen. Trauma achter te laten. Jezus te volgen. Pad van leven.
En ik ontmoette jaren later mijn man en ontving een zoon.